ლოდინით დაღლილი ქვები შემოდგომის ფოთლებივით მცვივა, არავის აღარ ვახსენდები, მიტოვებული ბავშვივით მცივა. სიზმრად მაგონდება საკურთხეველთან თქვენი წრფელი გულების ფეთქვა, ნანგრევად ვქცეულვარ, ერთ დროს დიდი სალოცავი ტაძარი მერქვა. მერე რა, თუკი ჩემს კედლებში შეიგრძნობა ორპირი ქარი, თქვენ მიმატოვეთ, თორემ ღმერთი სულ ჩემთან არის. მაინც დავტირი მე ჩემს სამწყსოს, ჩემს ფესვზე გაზრდილს, დანგრეულ კედლებს, გაფანტულ ლოდებს წვიმა ღვთისმშობლის ცრემლებად დასდის. ბურჯად ვედექი ერთ დროს ასე ხალხმრავალ სოფელს, შენ ეი, მგზავრო, ნუთუ მართლა ჩემს კარზე მოხველ? თუ არ მოთიბავ, ეს ეკალი ფეხით გათელე, როგორ მოგრევიათ სიზარმაცე ასე ქართველებს. თითქოს გაიგო მგზავრმა ტაძრის უხმო ჩივილი, მუხლზე დაეცა – საქართველო აკურთხეო – სთხოვა ტირილით, უეცრად სხივი ჩამობრწყინდა მაღალი ციდან, კაცმა ახედა, ტაძრის კედელთან მომღიმარი უფალი იდგა..