ასეთ დროს, საერთოდ, ფხიზლობენ გიჟები - ხუთი საათია, ღამის, არასრული. გკითხულობ... გკითხულობ - წიგნივით ქვიშების, არც დასაწყისი გაქვს და არც დასასრული.
გკითხულობ ბრაილით, სანტიმეტრ-სანტიმეტრ, სხეულზე სხეულით მიკრულს და მიბორკილს და მთვარე, ნიკელის თხუთმეტი სენტიმი, პროფილით აბატი მონარქის, სებორგელ,
გვიყურებს ანთებულ თვალებით კორუნდის და სულში უსკდება ვარსკვლავთა ეგზემა და იცის, არ უნდა, არ უნდა, არ უნდა, არ უნდა დაეცეს და მაინც ეცემა...
და მერე წამია წუთისოფელიც კი. და მერე მთვარესაც თავში ქვა უხლია! დგას ღამე ფანჯრებთან, როგორც ობელისკი და ახლა შეშლამდე ისეთი ახლოა,
რომ ამ დროს, საერთოდ, ფხიზლობენ გიჟები - ხუთი საათია, ღამის, არასრული. გკითხულობ... გკითხულობ - წიგნივით ქვიშების, არც დასაწყისი გაქვს და არც დასასრული |