სულით ერთნო, მოლხინენო, აწ შეკრბით

თასით, ჯამით, ყანწით, აზარფეშებით!

ლხინის სუფრა მოჰფინეთ ყვავილებით;

ალავერდა∗ დასვით თარით ნაქებით,

ყოჯა ბულბულ ტკბილის ხმით აღუღუნეთ,

დიპლიპიტო დაჰკარ-დაარაკუნეთ!


ლხინის პაპა, სახით არაბისტნელი,

ღვინისა და ეშხისათვის შექმნილი,

ტოლუმბაშად დასვით ქუდ ჩაკეცილი!

მის შკოლაში ვინ არა ვართ ნასწავლი?

ორმოცი წლის რომ შეიქნეს, - გააგდეთ,

დიპლიპიტო დაჰკარ-დაარაკუნეთ!


სიჭაბუკე, ვით მაისი მშვენივრად

აღყვავდების და მისებრ ჰქრების ჩქარად:

ვაი ვისთვის ეს დრო განვლის უგრძნობლად,

და ცის ალით - ეშხით არ ჰყოფს გულ-დამწვრად!

სიჭაბუკე არს ლხინის დრო, მერწმუნეთ:

დიპლიპიტო დაჰკარ-დაარაკუნეთ!


ვითა ბაღი უყვავილოდ, უვარდოდ,

არა მიყვარს ლხინი უეშხ უსატრფოდ!

მოდი, მნათო, სავსე თასი სალხინოდ

ჩაგვირიგე, თუ გინდ ისე, უპროშტოდ.

შენი თასი არს სადგური სიამეთ!

დიპლიპიტო დაჰკარ-დაარაკუნეთ!


სატრფოს ხალი არს ტახტი სიყვარულის,

ეს ფიალა იყოს სადღეგძო ხალის,

ვისც არ უყვარს, რა ნახოს კეთილ სოფელს?

შავნი ფიქრნი განსტვენენ, - მტანჯნი გულის...

გულში ეშხით, ხელში ჯამით ილხინეთ,

დიპლიპიტო დაჰკარ-დაარაკუნეთ!


ვისთა დღეთა მწუხრამდის ნათლად განვლეს?

ვისი მზე არ ღრუბელსა მიჰფარვიეს?

ვისი ბედის კოჭი სულ ალჩუ დაჯდეს?

არ მიენდოთ დამღუპავს, წყეულს ხვალეს!

დღეს მოხარულთ, დღესვე ისიამოვნეთ,

დიპლიპიტო დაჰკარ-დაარაკუნეთ!


მიმოხედეთ, რავდენთ ვეღარ იპოვნით

ერთად მსხდომთა, მოხარულთ თქვენთან ყოფნით.

სად არიან? ზოგნი შორს ვლენან ოხრვით;

ზოგნი უდროდ განვიდნენ სოფლის ლხინით!

ამ თქმაში რად, ცრემლნო, თასში შთაცვინდით,

და ჭირთ მდევნი, ღვინო ტკბილი დამწარნეთ?..

დიპლიპიტო დაჰკარ-დაარაკუნეთ!


1835 წ.