მე მაგისდასთან ვზივარ ძვირფასო და ჩემს წინ სუფთა ქაღალდებს ვუმზერ.

აწმყო, წარსული და მომავალი დამდგარან ჩემი ფიქრების ზღურბლზე..”

ძალიან მშვიდ და იდუმალ ღამეს ჩასძინებია ატმის მკავებზე, თავშიტრიალებს ათასი კითხვა და ყველა თავის პასუხს დაეძებს.

არ შემხვედრიხარ, არ მინახიხარ ალბათ ათასი წელი, ათასი წალი იქნება ცოტა ან იქნებ ძალიან ბევრი, მე ახლა მხოლოდ სიზმარში მახსოვს შენი ცისფერი თვალების ფერი.

ახლა მინდა მოფერება უხეში,

აღარ მინდა მე გრძნობებით ნუგეში!

შენ გაუძელი ამდენ ტკივილებს,
დახარე თავი ყველა ცოდვაზე.
მინდა ბოდიში რომ მოგიხადო.
ბოდიში, მე ჩემს ყველა ბოდვაზე.

იტანდი ყველა შესამჩნევ ტყუილს,
იტანდი ზიზღით აღსავსე სიტყვებს.
როგორ არ მინდა ვიფიქრო ასე
ვერ გავექეცი შემზარავ ფიქრებს.

ბევრი მყავს ბევრი მეგობარი

მტერი კი ცოტა,

რა მდიდარი ვარ ღმერთო ჩემო

რა განძის მქონე,

არ მივიცყებენ მეგობრები ვერ ვიტყვი ცოდვას

მტრებს კი ისედაც ვახსოვარ ვგონებ.

მე არ ვარ ბრძენი, არ ვარ მისანი,
არ ვგავარ მსხვერპლს და არ ვგავარ მწევარს,
და ჩემი თავი, როცა ვიცანი,
სიცილით მოვკვდი, მივხვდი - ეს მე ვარ!..

დამხატე....

ოღონდ ნუ დამხატავ ასე სევდიანს,

შემილამაზე მარტოობა მხიარულ გრიმით,

შემომაძარცვე ეს ავბედი მელანქოლია,

თორემ უსაზღვრო ძალა უნდა ბუნებრივ ღიმილს....

დახატე ზეცა....

ოღონდ თეთრი მოსაწყენია,

სანთლების რკალში ჩაატიე მთელი სახატო...

ჩემს ოცნებებში სალოცავებს სანთლის

ფერი აქვს,

დახატე სივრცე,

ოღონდ ლურჯი აღარ დახატო...

მე აღარ მინდა

შემოდგომით ოლთა ცვენა.

იქნებ,მიმოზა დამიხატო სადაფისფერი...