ჩვენ გავიარეთ შინდარი, ტბეთი,

მუხამდე, სადაც კესვის არხია.

რამ ააყვავა სამხრეთ ოსეთი?

დიდი ხნის ძილი რამ შეარხია?

მე მახსოვს გოლვა, სიცხე ზნაურის,

მზის მხურვალებით დამსკდარი მიწა.

ახლა აქ ახალ აურზაურის

ცვლაში მდინარემ გამოიღვიძა.

სულ მაღლა მთებში კელვის ტბა არის, -

ვიყავ მსურველი ადგილთა ნახვის.

იმ ტბიდან მიდის სისწრაფე ქარის,

იმ ტბიდან სწყდება ზვირთი ლიახვის.
... კითხვის გაგრძელება »

ხელშეკრულება, დადებული ერთხელ არაგვთან,

მგოსანს რომ მხდიდა შენს რაინდად და გმირთა გმირად, -რჩება ძალაში. ჩემში ისევ ალაპარაკდა

და ის სიმართლე კვლავ მამაღლებს არაგვის პირად.

მადლობა მცხეთას არაგვისთვის, დიდი მადლობა!

ხელშეკრულება ძალაშია კვლავ იმნაირად,

უჭკნობი სიყრმის და უჭკნობი სიახლის გრძნობა

აყვავილებულ გზებით მიდის არაგვის პირად.


მხრებს აიწევენ კვლავ არაგვის მთის მწვერვალები.

აქ ცხრაა ... კითხვის გაგრძელება »

ძვირფას მეგობარს, თანამებრძოლს, თანამოკალმეს,

ვის სიტყვას ვადრი სივრცეებში ანთებულ ალმასს,

გაკრიალებულს, უბრწყინვალესს ელვარე მზეზე - რომ ვუძღვნი ამ ლექსს, გულო ჩემო, აი, მიზეზი!


ძვირფას მეომარს, ძვირფას მესხის სიმთ მიმოჟღერას,

შეუდარებლად მოყვარულს და თანამომღერალს - შემდგომ თაობათ ბედ-იღბლისთვის უმახვილესი

რომ შექმნა ლექსი, გულო ჩემო, აი, მიზეზი!


მოუსყიდველი, მომავალის შემგრძნობი სვეტის,

ბრძ ... კითხვის გაგრძელება »

ელვარებს, დნება წმინდა ნათელი

მკრთოლვარ-მთრთოლვარე შუქთა მფრქვეველი.

ძლიერო სულო! შენკენ მოილტვის

ლოცვა-ვედრება და საკმეველი.

რა რიგ მწყურია შენს შორი-ახლოს

განახლებისა მოვიკლა ჟინი,

და ვუცქეროდე თუ როგორ ბრწყინავს

ღვთაებრიობის შენის გვირგვინი.

რამდენი ღამე გამითევია

მზის ამოსვლისთვის რომ შემეხედა,

მე ვერ ვამჩნევდი თუ როგორ რთავდა

მთვარე ვარსკვლავებს, როგორც შვილთ ... კითხვის გაგრძელება »

ახალთახალ შარაზე

მიჰქრის ავტომობილი -

ჩემი გადარეული

და კეთილი ძმობილი.

გზა მიეცით მანქანას,

მომავალი მისია, -

იგი ჩვენში ახალი

ყოფის დასაწყისია!

არსად არ გადუხვიო, -

ეს გზა სწორზე სწორია:

მარცხნივ მხოლოდ ხრამია,

მარჯვნივ - პრეისტორია.

რა თქმა უნდა, სხვა იყო

ჩვენი ძველი ურემი,

მისი ხარ-კამეჩები,

მისი აპეურები.

ვერს ... კითხვის გაგრძელება »

მდუმარე მხარეს შორი მთებისას

დაჰხარის ღამე და ანდამატი.

იქ, როგორც ლანდი მწუხარებისა,

გამოჩნდა მაღალ პოეტის ლანდი!


თეთრი ჭაღარით მოსილი თმები

ელავდა ელვის ელვა-ციმციმით

და მოხიბლული იყო მთიები

დიდებულ სახის ღვთაებრივ ღიმით.


მძიმე და დაღლილ ფეხის ხმას გრძნობდა

ნელი-ნელ მსვლელი ღრუბელი ჩუმი

და მოძრაობდა ღამის მნათობთა

აღელვებული ელიზიუმი.


გრ ... კითხვის გაგრძელება »

დაათრობს მთვარე თოვლიან ალვებს

ივლისისფერი ყინვის თასებით!

სითეთრე შვენის მაღალ მწვერვალებს,

ვით სასძლოს ფარჩა და ალმასები.

მოკრიალებულ ჰაერში ოდეს

გულცივად ბრწყინავს ფარჩა ნათელი,

ოჰ, ნეტავი არ შეირხეოდეს

გადაზნექილი სიზმრების წელი!

მკრთალი ვარდები დასცვივა ხელებს,

ჩამოიშლება შუქის პირბადე

და უცნობ ღამის შორ საკურთხეველს

უნდა ვუხმობდე განთიადამდე.

დგას ... კითხვის გაგრძელება »