დაუნდობელი ქარით ნარენი

და დაწეწილი, როგორც წვიმები,

ვით დაღალული სერაფიმები,

ჰქროდენ ანძები მგლოვიარენი.


არ მეშინოდა, გზას არ აურევს

ცისფერ ხომალდის სველი ფერდები,

"მიწა!” - აღმოხდათ გულს მეზღვაურებს

მაგრამ მე მაინც არ შევჩერდები.


1917

აი, გრიგალმა გაიტაცა წითელი ლერწი

ვაზის-ბუნების!

მერი! მე ისევ მენატრება ჩუმი ალერსი

არდაბრუნების!

წყვილი ცხენები, ეტლი სწრაფი, ზრუნვა მზიანი,

რაღაც სხვაგვარი.

მოსვლა ფერების: ვერონეზი და ტიციანი

და ნიაღვარი.

ვიცნობ ბაგეებს, ვიცნობ ხელებს! ათასი მხვდება

ბაგე და ვარდი...

ნუთუ: ზეცაო, ვით მე მიყვარს შენი დიდება,

ისე გიყვარდი?

ჭოგრიტით მზერა, ხელთათმანი... შენ აისრულე

სურვილი დიდი და დაბურულ ბაღის დარდები,

ლაღი ირემი სიყვარულით ხარ დაისრული,

წყურვილმოკლული აუზისგან მიემართები.


შენ მოგდევს კოცნის გამძაფრება და თვითეული

ძარღვი ხელების... შავი ხალი მაღალი ყელის.

შენ გელის დაფნა, შენ დიადი დიდება გელის,

პოეტო! არვინ არ ყოფილა ესდენ ძლეული.

აღავსე, მზეო,

ეს შემოდგომა

ნაყოფით, რასაც

ვთვლით და ვერ ვითვლით,

დამავალ შუქის

ფერთა მოდგომა

ტოტთა სიუხვით,

ფერთა სიყვითლით.


რომ ამაყობდეს

მოწევის დროით

შრომა დიადი,

შრომა სამზეო,

ვენახთა ხვავით,

ყანის ოქროთი

ეს შემოდგომა

აღავსე, მზეო

ეს ოცნება არის ჭრელი,

ფიქრი ბნელი ღამისა,

აღარ არის მენესტრელი

უნაზესი დამისა.


იყო ირგვლივ ზიანება

და ყორნების ჩხავილი,

თოვლმა სილას მიანება

ნოვალისის ყვავილი.


მაგრამ გულში დარდს ნუ ისევ,

ოცნება თუ გშორდება,

ყოველივე იგი ისევ

ისე განმეორდება.

1919

აყვავილებულ ველებს სალამი!

აქ ნაცნობია ჩრდილი ყოველი,

ტბების ვარდები, ფშნების წალამი -

სიტყვები გულზე დასაქსოველი.


უფლება აქვთ, რომ თვლიდნენ თავისად,

როცა არ უნდა ჰქონდეთ უფლება,

მაშინ მთებს ისე უუკვდავესად

შუბლი მოწყენით მოეღრუბლებათ.