მიზანს, რომლითაც მე ამ ლექსს ვიწყებ,

ნისლს არ ვაკარებ, იოტის ოდენს.

გახსოვდეს მარად, ნუ დაივიწყებ,

რომ შენ ატარებ ლენინის ორდენს!


ვლადივოსტოკით ბათუმის ცამდე,

მხარეს ურყეველ კედელს ვადარებ.

შენ გაიმარჯვებ ყოველ დროს, გწამდეს,

რადგან ლენინის ორდენს ატარებ.


არხანგელსკიდან აშხაბადამდე

მე ახალს ვხედავ მთებსა და კორდებს

და ყველაფერი ქვეყნიდან ცამდე

გრჯის, რომ ... კითხვის გაგრძელება »

გახსოვს, როცა შეხვდნენ, მერი,

ზღვად შენი და ჩემი ნავი,

ნორჩთა დღეთა გულთმიერი

მიარხევდა წყალს ნიავი.

შენ ციმციმი თვალთა მტყორცნე

თან ტკბილი და თანაც მწარე,

მოგეხვიე. გადავკოცნე

მე იმ სახის არემარე.

ეჰ! დრო იგი დარჩა მიღმა,

ტალღა მოსკდა, როგორც გორა.

ზღვას შეშურდა, ჩვენ სასტიკმა

ღელვამ დაგვაშორიშორა.

ძნელი როდი არის პოვნა,

რაც რამაა დაკარგული,
... კითხვის გაგრძელება »

ღამის ლეგენდა დაჰქრის, დასცურავს,

ჩანგის სიმების მოისმის ჟღერა,

თავდავიწყების სავსე მორევში

დღეს ლხინს ეძლევა ქსანტე, გეტერა.

ტკბილ ნეტარების მდუმარებაში

აჰა, სიმღერის გაისმის ქარი,

ხან ნაზი, როგორც თოლიას კვნესა,

ხან მწველი, როგორც სატანის ქნარი.

ველური ცეკვა, თასთა წკრიალი,

მოწყენილ კაცთა ხარხარი მწარე,

მელოდიური, გაძაფული ხმა

და სინანულის ჰანგი მგზნებარე.
... კითხვის გაგრძელება »

ჩვენ ვიგონებდით გოტიეს გმირ ქალს,

ქალიშვილს ლამაზს, მადლენ დე მოპენს,

რომლის წკრიალა და უდარდელ ხმას

რომანტიული ჟღერა მიმოფენს.

იცით ეს ქალი? მან ერთხელ მხოლოდ

და ერთი კოცნა გასწირა ღამით;

ამით წააგო მან საბოლოოდ,

საბედისწეროდ წააგო ამით!


არვისთვის ამ ქალს, რაც მისმა ხვითომ

სამარადისო დასტოვა ხსოვნა,

არ უკოცნია, არა იმიტომ

რომ ალერსი არ ესიამოვნა -

არ ... კითხვის გაგრძელება »

დადგა აგვისტო. ცა რიდეული

დაისიცხება ისევ დილ-დილით;

ქალაქს ედება მზე თვითეული

ყაყაჩოებით, ტუხტით, პილპილით.


ისევე ჩქარი და უძლეველი,

ვიცი, რადა ვარ ასე ქარული,

ჯერ ყველასაგან მიუკვლეველი

აღმოვაჩინე მე სიყვარული.


ეს სიყვარული დააცხრობს გოლვას

და გაგიჟებას უფრო უარესს,

სურვილი ისევ უშენს რევოლვერს,

ცას რომ ღრუბლებმა გადაუარეს.


ღრუბლებო შავო ... კითხვის გაგრძელება »