დაღლილ წამწამთ ქვეშ გამოხედვას უდაბნოსებურს,

რაც დასრიალებს უმიზნობით ხანდახან ქალში,

შეუბოჭია მოძრაობა მთელი ქვეყნისა,

მთელი ქვეყანა გახვეულა ქალის დალალში.


ჩემი ცხოვრება, ვით სხეული დაუმარხველი,

წარსულისაგან სწყევლის, სწყევლის ამ ფერმკრთალ სახეს,

ის ვერ განშორდა განმყინვებელ, მკვლელ თვალთა ცქერას,

ვერ განერიდა თმას მთრთოლავსა და მოცახცახეს.


სიზმართა რგოლში ჯადო მკაცრი ტანჯვა-წამები ... კითხვის გაგრძელება »

დღე გაფითრდა იაგუნდის,

დგას ღრუბლების ჯგუფები.

რაგინდ დიდი გული გქონდეს,

მაინც დაიღუპები.


საშინელი მოსკდა წვიმა,

როს მცხეთაში წავედი,

სად აზიდა ძველმა ქიმმა

მწირის ცა, ვარსკვლავები.


არ გადიღო წვიმამ გზამდე,

ტალახებს ვერ დავზელდი,

და თავიდან ფეხებამდე

მასხა, ძლიერ დავსველდი.


მე გავცივდი. ავადა ვარ,

ძლიერ, ძლიერ ავადა.

ის ... კითხვის გაგრძელება »

არის მთასავით კოლოსალური

მარსის მინდორზე მდგარი შენობა.

მე ავდიოდი, ვით მოხარული

სვეტებზე ადის შუქთაფენობა.

ოთხკუთხიანი ეს პირამიდა,

პარიზზე ასე განით მჭვრეტელი,

ახლაც იგონებს, როგორ ავიდა

ამ სიმაღლეზე აკაკი წერეთელი!

(ვიღაცა სწუხდა მგონი ლექსებით,

რომ გვიან შეხვდა უეცარ ალებს,

რომ დაუძლურდა, რომ ექსცესებით

ვეღარ გაართობს პარიზელ ქალებს).

მე ამ კოშკს ჩემი შ ... კითხვის გაგრძელება »

წვიმის წვეთები დასცურავენ

ფანჯრის მინებზე,

ქარი ვედრებით კარებთან დგას:

"გამიღეთ კარი!”

რა ადრე გაჰქრა გაზაფხულის

მზიანი ჩრდილი,

რა ადრე გაჰქრა ჩემი ყრმობა,

ჩემი სიზმარი!

დროო წყეულო, სად წარიღე

ჩემი ფიქრები!

დროო ბოროტო, სად დამარხე

ოცნება წყნარი?

მარქვი, ოჰ, გველო, რად დაგჭირდა,

რომ მოგეწამლა

ყვავილოვანი სიყმაწვილე

და ჩემი ... კითხვის გაგრძელება »

წვიმა და ქარი ერთხელ ღამით, შემოდგომისას

მძვინვარ ქარიშხლად გადაიქცა და იწყო ქროლა,

დაიგუგუნა შუაღამის შავმა გრიგალმა,

მიაწყდა ხეებს, ააკვნესა და აათრთოლა.

კარი, ფანჯრები, სარკეები მთლად აძაგძაგდნენ,

სანთელთა შუქმა ქარიშხალთან დაიწყო შებმა,

მიირხ-მოირხა მოელვარე დიდი კანდელი

და რეკვა იწყო მისმა მწვანე მინის მძივებმა.

მე ვკანკალებდი. უცნაურ ძალს ტყვედ ჰყავდა მაშინ

ქარის აკორდად გარდაქმნ ... კითხვის გაგრძელება »

მწუხარებავ, როგორც გველი,

ხშირად გულში გამიარ,

ეს მძინარე მთა და ველი

იყოს მრავალჟამიერ!

შენ, მეღვინე, ღვინო გვასვი,

თვალს ნუ მიეძინება,

ფიქრები გვაქვს ასჯერ ასი,

როგორც ღრუბლის დინება.

ნუთუ არსით არის შველა

უჩვევი თუ ჩვეული?

გადღეგძელოთ ყველა, ყველა

ამ სუფრაზე წვეული.

მწუხარებავ, როგორც გველი,

ხშირად გულში გამიარ,

ეს მძინარე მთა და ვ ... კითხვის გაგრძელება »

- ეს რა ნიაღვრებს ვეზუვი ისვრის,

რა სიბნელეში დგას ცეცხლის სვეტი? -

- ეს ამ გულიდან სიმღერა იძვრის

და თან მოჰყვება მას სისხლის წვეთი.

- ეს რა შავბნელი კვამლი მოედო,

რა ბურუსები მოაქვს რგოლებად?

- ეს შენს სიმღერას და სისხლს, პოეტო,

თან მოსდევს წყევლა და დაბრკოლება.

- ეს რა გრიგალმა დაიწყო ძრწოლა,

რა ჟრუანტელი წყვდიადს აწუხებს?

- ეს შენი ისმის სიმღერის ბრძოლა,

ბრძოლაზ ... კითხვის გაგრძელება »