ცხენთა შეჯიბრებაზე ჩემი ლურჯა ცხენები

ჰქროდნენ ეფემერული და ფერადი ქარებით,

იყვნენ საუკუნენი, მაგრამ მე ვიხსენები

გაფრენილი პირველი წყების ნიაგარებით.

ვწუხვარ: ერთადერთი ვარ და ზეცაზე სწერია

ჩემი გზა და ახალი ლალის კართაგენები,

ბედი - ქროლვის გარეშე - ჩემთვის არაფერია,

ჩემთვის ყველაფერია ისევ ლურჯა ცხენები.

ჰე, ქაოსში დაკარგულს ქარი დამედევნება

ძახილით: გალაკტიონ! და ძნელია მიგნება. ... კითხვის გაგრძელება »

ვარ გენია რიმანელი,

მესმის ქართა მქუხარება,

მეფინება წვიმა ნელი

და დემონის მწუხარება.

დავიწყებულ სიმებისგვარ

ფერით ოხრავს ვილანელი,

მე მდუმარე გენია ვარ...

და გენია რიმანელი.

ყრუდ ვუსმენდი ლიუციფერს,

ის ბრძოლაში მივანელე,

ვგმობ სამარეს და სიბერეს

მე, გენია რიმანელი.

ვარ გენია რიმანელი,

მესმის გულით მქუხარება,

მეფინება წვიმა ნელი
... კითხვის გაგრძელება »

ყოველთვის, როცა დაბერავს ქარი

და ტყეს მთებისას გაიფრენს აფრად,

ვერხვის ფოთოლთა თეთრი ლაშქარი

აშრიალდება უშორეს ზღაპრად.

ზღაპარი იგი მათრობს და მხიბლავს

ძველი ღვინის სმით, უგონოდ, მძაფრად;

სადღაც დაკარგულ ვარდს და გვირილებს

მოგონებებში ვიჭერ თანაბრად.

ეს იყო წინათ, დიდი ხნის წინათ.

სად როდის, რისთვის, არ ვიცი, არა!

იყვნენ ოდესღაც და მიეძინათ...

ღელავს ფოთლების მწყობრ ... კითხვის გაგრძელება »

ვით არ მიყვარდეს სამშობლო - ლამაზ

და სურნელოვან ველებით სავსე!

ნანგრევი, რაიც სცდება აკლდამას

დაუცხრომელი მდინარის ხმაზე!

ვეტრფიალები მაისის საფლობს,

კორდებს საირმეს, ველებს სათაფლოს,

აფერადებით რომ სცდება დაბლობს,

მიდის თანდათან და ადის მთაზე!

მუდამ ხმაურობს დაუღალავად

ჩემთვის მყინვარის გიჟი მდინარე,

მასთან ყრმა ვიყავ, და აწცა ყრმა ვარ,

მოუსვენარი, დაუძინარე.
< ... კითხვის გაგრძელება »

მიმაფრენდა ნაპრალებზე ლურჯი ცხენი,

გადვიჩეხე,

უკურნებლად დაჭრილი ვარ...

დამეხსენი!

შეკიდებიან მთვარეს, როგორც მძიმე მტევნები,

თეთრ-ვარდისფერი ალუჩები და შადრევნები,

ქანდაკებებმა ჩაიარეს მოხდენილ წყებად.

სადღაც შორს მუსიკა კითხულობდა:

ვინ არის ეს ქალი, ვინ არის ეს ქალი

ასეთი ცისფერი?

ჩახმახის წუთი, ბნელ სივრცეში აშლილი ბოლი,

შავი ყვავილის სამუდამოდ მკვდარი ფოთოლი.
... კითხვის გაგრძელება »

ალვა მწვერვალსა ხრის,

ნაზი ტარივით სწორს,

მთიდან ნიავი ჰქრის

შორს, უბოლოოდ შორს.

შევხვდით ისევე ჩვენ,

გზით მიმავალი გზად,

კვლავ მოგონებებს მფენ,

მაგრამ არ ვიცი: რად?

მზე გიოქროვებს თმას,

ვით მონიავე რულს,

ვისმენ დანატრულ ხმას

და ვერ ვიმშვიდებ გულს.

ფრთადაღალული დღე

სცდება დასავალ ცას,

გარინდებული ტყე

ფიქრობს, არ ვიცი - რას?
... კითხვის გაგრძელება »

მზეს შევნატროდით, ვკვნესოდით,

ცრემლს ვღვრიდით შუაღამისას,

მხიარულება არ ჰქონდა

დაწყვეტილ სიმებს ჩანგისას.

მზეს შევნატროდით, მზე გვსურდა,

მზე ცხოველსხივებიანი,

თავისუფალი, ძლიერი,

ახალი - განგებიანი.

მზეს შევნატროდით და ისიც

გაბრწყინდა სასაფლაოზე,

დისკო-გადახრით აენთო

წყვდიადით მოცულ ქაოსზე.

ხელი ვკართ... ისევ ისევე

ცრემლებს ვღვრით შუაღამისას, < ... კითხვის გაგრძელება »

ქართული ოდის აივნის გვერდით

მე მახსოვს მუხა, -

მუხიდან ტყისკენ ბილიკი ფერდად,

ვერხვები სწუხან.

ტყიდან ოდისკენ ბილიკი მოდის,

ახლოა მოლი.

ამოდის მთვარე, და ძველი ოდის

იშლება ზოლი.

დგას აივანზე ლამაზი ქალი:

მოწყენით ნუ ხარ!

ტყე შრიალებდა, - იყო ტყის ძალი,

შრიალებს მუხა.

პირიმზე, ჰაა? ხედავ, პირიმზე!

ამოდის მთვარე.

ტყე განათდება ქედზე - < ... კითხვის გაგრძელება »

ზღვა ხმაურობდა

ყრუ ხმაურობით,

ანძა გრიგალის

მეთაურობით

მოგზაურობდა.

ძარღვებს თანდათან

ეს უცნაური

წეწდა, არღვევდა

აურზაური,

ზღვა ხმაურობდა.

ძარღვებში სისხლის

წვეთი ყოველი,

იმ სიმფონიის

ვერ დამტეველი,

გრიგალს სწყურობდა,

დენის ყოველი

მცირე ატომით,

ძალგამეტებით,

ძალგადაკვდომით

ზღვა ხმაურობდა. ... კითხვის გაგრძელება »

რამდენიც მძლავრი

მკვიდრდება სახლი

და ემატება

აგური აგურს,

თვალი სიახლეს

ხვდება სიახლით,

გულიც უჩქარებს

რიტმს ამხანაგურს.

არაფერია -

თუ ამ ლექსთა ცვლის

სისწრაფეს ბევრი

თვალსაც ვერ მოჰკრავს.

ცოტათი მაინც

სისწრაფე მისი

ჰგავს ჩვენთა დღეთა

კინემატოგრაფს.

ვინ იფიქრებდა,

რომ ამოდენა

გრანდიოზული

... კითხვის გაგრძელება »