ის დროება სიზმარივით წავიდა,

ოდეს ბავშვი იყავ მოხეტიალე,

რკინიგზები - სავსე სანახავითა,

რონოდები ცივი, ოხერტიალი.


ნუ იგონებ მწარე თავგადასავალს,

როს მშიერი, დასისხლული ფეხებით

მთელი ქვეყნის ასავალს და დასავალს

შენ სწონიდი მედგრად, გულგამეხებით.


ყველაფერი სიზმარივით წავიდა,

როგორც ქარი, როგორც ყინვა და თოვლი.

სავსე არის ახალ სანახავითა.

ისევ ბრძოლა, ბრძოლ ... კითხვის გაგრძელება »

ის მიდიოდა ქუჩაში ერთი,
მას მიჰყვებოდა წვიმა და ქარი;
მისთვის იმ წამში არ იყო ღმერთი,
მისთვის არ იყო ქრისტე და ჯვარი.

იგრძნო, რომ მაინც საოცრად ცხელა,
გადიძრო ქუდი. მხურვალე შუბლი.
წვიმის წვეთები მარცვლების ხელა,
სიამოვნება ამ გრილი ღრუბლით.

თითქმის არ გრძნობდა სახლებს და კედლებს,
ძილით დაბურულს არ გრძნობდა მხარეს.
ეტლები ცვლიდნენ მიმავალ ეტლებს,
როგორც სიზმარში მხარე ცვლის მხარეს.

როგორ, საიდან... არ იცის თვი ... კითხვის გაგრძელება »

ცხოვრების ზღვაზე მენავეს

ტალღა სცემს ხმაონავარი.

სულის სიმტკიცე აქ გმართებს, -

აი, რა არის მთავარი.

რაც ომმა ჩვენ მოგვაყენა

ჭრილობა სხვადასხვაგვარი,

უნდა მოშუშდეს. აი რა,

აი რა არის მთავარი.

მეცნიერება კი მზეა,

ფუძეა, მტკიცე ჯავარი.

შრომა, ცოდნა და სიმართლე -

გვწამდეს, ესაა მთავარი.

თუ ადამიანს გეტყვიან,

მასზე ძვირფასი რა არის.

სახელი ად ... კითხვის გაგრძელება »

რა ამოძრავებს კიპარისის ტანს,

ჩუმი შრიალი საიდან არი?

ქარი არა სჩანს, ქარი არა სჩანს:

მაინც მწვერვალებს ედება ქარი.

დუმილი გახდა ვიწრო გალია,

დაუძინარი და უჩინარი,

მხოლოდ იმიტომ, რომ მაღალია,

მარად და მარად ტყდება ჩინარი.

როგორც ჩინარი - ისე პოეტი,

მისთვის სიმაღლე არის წამება,

არა ღიმილით და ალოეთი

დაჰფარავს მტერთა ცილისწამება.

ის - მაღალია, დიდია მაინც! ... კითხვის გაგრძელება »

შენ სიყრმიდან იცნობ ომებს, გიყვარს ხმალთა სტვენა,

ყვავ-ყორნების არ გაშინებს შავზე შავი ფრენა.

ომთა გრგვინვა და დროშები თამარ მეფის ორბთა

შენ ბრწყინვალედ გამოსახე, დიდებულო შოთა!

ახსოვს იმ შენს ოქროსფერ წლებს, გორს, ასპინძას, მცხეთას,

თუ რამდენჯერ სიკვდილისთვის თვალში შეგიხედავს...

სიკვდილმა ვერ ისიკვდილა, უჭკნობ დაფნის რტოთა

უკვდავების მტარებელო, დიდებულო შოთა!

მხოლოდ გმირთა თავდადების გზა იყო დ ... კითხვის გაგრძელება »

მიცურავს, როგორც ხომალდი ზღვაზე,

აცურებული იფნიან მთაზე

შუქი... სხვა ასე, ლამაზი ასე,

იფნის შოლტივით მოქნეულ გზაზე.

რა მზიანია ბანაკის ბაღი.

ორი არწივი ცურავს ფრთალაღი.

ძვირფასი ბაღი, საამო ბაღი,

იფნის შოლტივით მოქნეულ გზაზე.

ისმის ბავშვების ხმა კმაყოფილი.

მათით დატვირთულ-გადაყოფილი

მიჰქრის ცისფერი ავტომობილი

იფნის შოლტივით მოქნეულ გზაზე.

ხელთ გეპყრა შოთა, ... კითხვის გაგრძელება »

მაგრამ იწყება. ასწიეს ფარდა.

მის წინ კარპიის არის ცხედარი.

ქალის თვალები იფეთქებს ვარდად,

გრძნობათა ცეცხლით გაუბედარი.

იდგა მუხლმოყრით და ცრემლებს ღვრიდა

სასოწარკვეთა და გრძნობა ძველი,

იყო ოცნება - ხან მარგარიტა,

ხან კლეოპატრა, ნილოსის გველი.

რა ფერებია! თვალთა სეირად

ათასნაირი ელავს კანდელი,

ხატავს ჯორდანო და რიგიერა:

მწვანე ფერების კორიანტელი.

შიპრის ს ... კითხვის გაგრძელება »

დიდო არმია! არის შენი მედგარი მხარი

ჩვენი სამშობლო მხარის მარჯვე ხმალი და ფარი.

მებრძოლმა ჩვენი ველის, ჩვენი მთისა და გორის,

ჩვენ რუსთაველმა გვითხრა: კავშირი გულთა შორის!

იყოს ერთისთვის ყველა და ყველასათვის ერთი,

რომ მიარღვევდეს ბურუსს გაკაჟებული მკერდი.

ვერავინ დაამარცხოს მგრძნობი მიზანის სწორის,

მარადჟამს მზიანია კავშირი გულთა შორის!

კავშირი გულთა შორის! როცა გულს იცნობს გული.

რაა ამაზ ... კითხვის გაგრძელება »

ჩვენი მუხის ხე ჩვენთანაა,

ვით ძველის-ძველი,

ვით ძველის-ძველი

მეგობარი, მომსწრე ომების,

მას განუცდია

და წარშლია მრავალი წელი,

მრავალი წელი -

განშორება-დამშვიდობების.

მომგონებელი

შეკრებათა, მისი ხავსია,

მისი ხავსია,

რომ ეტმასვნის ტოტს მონდომებით...

ნუ დაგიმონებს მოგონება:

ყოფნა სავსეა,

ყოფნა სავსეა

განშორება-დამშვიდობებით.
... კითხვის გაგრძელება »