რამდენ მდინარეს არბევს

ეს დატეხილი მთები,

დემონისას ჰგავს წარბებს

მძლავრი ნიაღვრის ფრთები.

სუნთქვა მაღლიდან მორბის,

როგორც ქარული რაში,

და ბუდეები ორბის

მიჯგუფებულა მთაში.

უუძველესი ციხის

ჩანს ნანგრევები შორი,

ჩქარი მდინარის რიყეს

რგოლებს აზომებს ქორი.

დგება საღამო ჟამი,

მთებს ეპარება რული,

ჩქარა დაეშვი, ღამევ,

და დამიმშვიდე გუ ... კითხვის გაგრძელება »

მარმარილოს ქვეშ (მწუხარება უამრავ დროთა!

მე პოეზიამ დავიწყების ცელს ამარიდა);

საუკუნეთა სათვალავი მეკარგებოდა;

ერთხელ ზმანებით მე ამოველ ბნელ სამარიდან.

მე მოვდიოდი სამშობლოსკენ გზებით ირიბით,

ჰაერში კვნესდა დაწყვეტილი წვიმის სიმები

და სასაფლაოს ძეგლებიდან მწუხარე რიგით

მე მიმყვებოდნენ და სტიროდნენ სერაფიმები.

ასე სტიროდნენ: "ოჰ! შეხედეთ! აი, ეს არი!

იყავ ნაზი და ახალგაზრდა - როგორც მა ... კითხვის გაგრძელება »

მე დავიბადე განთიადისას,

როცა მთის წვერზე დილა მაისის

თვალებს ახელდა... და ნაზი იყო

ელვა-ელფერი მტრედისფერ სივრცის...

შემოდგომაზე, მახსოვს, ვიბრძოდი,

ცხარედ ვიბრძოდი ყმაწვილურ ჟინით,

მაგრამ დაცინვით მომიკლეს რწმენა,

და ძირს დავემხე კვნესა-ქვითინით.

ვცხოვრობდი ზამთრის ყინვა-ქარბუქში,

ხსოვნა არ იყო ჩემში ზაფხულის

და ნელა-ნელა მიჭკნობდა დღეებს

სიცივე სულის, სიცივე გული ... კითხვის გაგრძელება »

ეს რამდენიმე დღეა და რამდენიმე ღამე,

დახურულია გული, როგორც საკანი რამე.

თითქო უმძიმეს კარებს კუპრის დაედო ლუქი,

გულში ვერც ზეცა ატანს, ვერც სიხარულის შუქი.

გაუდაბურდა ჩემი ყოფნის ყოველი წამი,

ეს რამდენიმე დღეა და რამდენიმე ღამე.

ოჰ, მომეცალეთ, კმარა! მხოლოდ სიკვდილი მინდა,

არც პოეზია მატკბობს, არც მეგობრობა წმინდა.

ეს რამდენიმე დღეა და რამდენიმე ღამე -

არე-მიდამოს შხამავს ღრმა მწუხა ... კითხვის გაგრძელება »