მალარია! ხან სიმინდი უტყვია.

ვით ეს ყანა, ფარცხი, ფაცხა მეგრული,

გული კაცის მოკლულია უტყვიოდ.

ხელები აქვს უბორკილოდ შეკრული.

სასიმინდე, ნახე, როგორ მოხრილა.

ძლივს იკავებს ჩამომპალი მორები.

ტაროებიც როგორ მიყრილ-მოყრილა,

რა სიშმაგით ღრიალებენ ღორები.

არა შორი და ველური სპილოა.

არამედ სხვა, სიცხიანი დინება.

რომ გაშლილა - ეს სოველი ტილოა,

მალარიის ყვითლად აბიბინება. ... კითხვის გაგრძელება »

მატარებელიც მოიჭრა თუჯის,

ბოლს ლეჩაქებად ჯაგებზე სტოვებს,

იქ, სადაც მთები ეპყრა ელგუჯას,

სად ვეღარ ნახავ იმავ ფანტომებს.

უცებ ტრიერის გუგუნს მოისმენს

დილა ლაჟვარდი და ნამიანი

იქ, სადაც ძველად ოდით-ოდესმე

სთვლემდა "კაცია-ადამიანი”.

ახალ-ახალ გზად დაიწყებს კრთომას

ავტომობილი ელვათა მფენი,

სად მორბელაძეს, რაინდს სოლომანს,

ერთხელ ბელტებში წაექცა ცხენი

და სად ... კითხვის გაგრძელება »

როგორც ნისლის ნამქერი, ჩამავალ მზით ნაფერი,

ელვარებდა ნაპირი სამუდამო მხარეში!

არ ჩანდა შენაპირი, ვერ ვნახე ვერაფერი,

ცივ და მიუსაფარი მდუმარების გარეშე.

მდუმარების გარეშე და სიცივის თარეშში

სამუდამო მხარეში მხოლოდ სიმწუხარეა!

ცეცხლი არ კრთის თვალებში, წევხარ ცივ სამარეში,

წევხარ ცივ სამარეში და არც სულს უხარია.

შეშლილი სახეების ჩონჩხიანი ტყეებით

უსულდგმულო დღეები რბიან, მიიჩქარიან! ... კითხვის გაგრძელება »

მაგრამ მე რა ვქნა. მე. ვისაც სული

მაქვს დაწეწილი მწარე ქარებით,

ვინც აღტაცება არ ვიცი სრული

არც სიყვარულით, არც მწუხარებით.

მე. ვისაც მტანჯველი აზრად გაუარს -

დაკმაყოფილდეს ისევ თბილისით,

ვინც ღამით დასწვავს შოპენგაუერს,

რომ უფრო მძაფრად იცხოვროს დღისით.

გადია. მე ხომ ღამის ლანდები

მიგვიანებენ საყვარელ ნდომას,

სიკვდილში როდი ვეჭვიანდები,

ვხედავ შეცდომას.

მე ... კითხვის გაგრძელება »

მზეო თიბათვის, ყოფნა უმზეო!

მზე მიიცვალა ღია თვალებით!

ის მიიცვალა რაღაც უმწეო

და საოცარი გარდაცვალებით!

მას გახელილი დარჩა თვალები,

ოჰ! გახელილი დარჩა თვალები!

ის უცხო მხარეს გარდაიცვალა

და გახელილი დარჩა თვალები!

და ეს თვალები საღამოთა ხმას

უსმენდნენ ტანჯვით და მოკრძალებით:

მას გახელილი დარჩა თვალები,

ოჰ, გახელილი დარჩა თვალები!

რა ხდება იქით! საიდან ისმი ... კითხვის გაგრძელება »