ფიქრები ღლიან ისედაც დაღლილს,
სამრეკლოსავით ფერმკრთალს და ხნიერს.
თუ დეკემბერშიც აენთო ბაღი,
პირველად დედას დავუკრეფ იებს.

დედის მანდილში აპრილი გალობს,
ვით დაფიონი ფხოვეთის მთებში.
თუ უკვდავების ვიპოვნე წყარო,
პირველად დედას მივუტან პეშვით.

ჩივის და გულს ვერ უჩივლია,
ციდან ეშვება ფარდა,-
ყველა აკლდამა დუმილია,
დედის აკლდამის გარდა.

ყვავის ვარდი და გლიცინია,
ხარობს დეკა და ბალბა,-
ყველა სიმღერა ქვითინია
დედის სიმღერის გარდა.

მუხლმოყრილი, მტკიცე გულით;
ვით ქანდაკი ღვთის ტახტის წინ,
ღმერთს მავედრებს დედის სული,
მავედრებდა როგორც უწინ...

თრთოლვით ასწევ დაღლილ ხელებს,
როგორც მაშინ... როცა წადი...
"ჩემო ღმერთო, აჰა მოვედ..."
ბოლო სიტყვებს ქარს ატანდი...

აშიშინდება მხურვალება ხორცის და მერე,
თეთრი არტახით გამიკრავენ მთრთოლვარე ხელებს,
გისოსებს მიღმა ჩაკეტავენ განწირულ ღრიალს
და დამწამებენ,რომ ხალხისთვის საშიში მქვია.

ცა რომ მორჩება გლოვას იების,
მონანიების...
უფრო კი, შეცვლის ნატვრა გექნება,
მაგრამ ვერ ქრება
უცნობი ალი -
რაღაცას იცავს.
მონანიების მლაშე კურცხალი
დანამავს ფიცარს.

მე მარტო არა ვარ, თუ ვიცი, რომ სადღაც შენა ხარ,
მაშინაც არ მტოვებ, უჩემოდ, როდესაც მიდიხარ...
ხომ ხედავ, კარგია წვიმების უღრუბლოდ შენახვა,
ხანდახან ვკვდები ისე საშინლად მინდიხარ...

მას შეიძლება თეთრ ღრუბლებში შეხვდე ან სიბნელეში შუბლით შეეჯახო...

არჩევანი ყოველთვის არის...

არა, მისი მიღება აუცილებლად მოგიწევს, მაგრამ არჩევანი შენზეა თუ რომელი გზით ისურვებ წასვლას...
არა აქვს მნიშვნელობა მოგწონს შენ ის თუ არა, ვალდებული ხარ შეიყვარო, თუნდაც იმიტომ, რომ სხვა არ გაქვს და ვერც გექნება...

მიიღე მისგან ყველაფერი, რასაც ის გაძლევს და ის შენ სიყვარულითვე გიპასუხებს...

და თუ ვერასდროს ვერ გითხარი ჩემი სათქმელი,

თუკი ვერასდროს გაგაგონე ამ გულის ფეთქვა,

თუ ნაადრევად მიმითვისებს ცივი ნამქერი,

დამპირდი ჩემო, დამპირდი, რომ მატარებ ფიქრად,

რომ მოგონებად გადამაქცევ, რომ ცრემლად დამღვრი,

რომ ხან ჩუმ სევდად გამომსახავ, ხან კი ღიმილად,

რომ შემიფარებს შენი სული სიშორით დაღლილს,

რომ შენს თვალებში ჩამასახლებ შეუცნობ დარდად,

რომ შემინახავ საიდუმლოდ სულ მუდამ, კარგო,

ჩემს სახეს ჩრდილი დაჰკრავს უხეში,
შენი ლოყები ვარდივით ღვივის,
ჩემი თვალების დაღლილ გუგებში
კრთის შემოდგომის დაღლილი სხივი.

გულსაც ნაღველი შემოეპარა,
ჩემს გულს, ნაღველს რომ არ იკარებდა,
და უკვე ერთი ნაბიჯი კმარა,
რომ უცებ დავდგე ზამთრის კარებთან.