ჩამქრალი
ვნებები ოცნების სადარი,
წარსულის ზმანებებს მასევს,
თვალებო, ვერ ვნახე მე
თქვენი ბადალი,
ამიტომ მიყვარხართ ასე...

მაგ თქვენი თვალების შეხედვა
მგზნებარე
მაგონებს მქროლვარე რაშებს,
რომ ვერ დაგეწევით ჭენებით
დაღლილი,
ამიტომ მიყვარხართ ასე...

ი_ხილე და შენც მიხვდები რა ნაზია,

ყ_ვავილია გაუშლელი კოკორია,

ვ_ინც არ იცის ვერ აგიხსნის როგორია,

ა_რარსებობს ძლიერება ქვეყანაზე,

რ_ომელიც სიყვარულის მომტანია.

ფიქრით და წერით გადავიღალო გული და ხელი,

მე შენს თვალებზე შემიძლია შევთხზა სიმღერა,

მაგრამ არასდროს აღარ გითხრა მიყვარხარ მეთქი!

მე შემიძლია შენს ხატებას კერპი ავუგო!

და შემიძლია ავაშენო შენთვის ტაძარი,

მაგრამ ხმამაღლა შენს სახებას არ ვცე თაყვანი!

მე შემიძლია შენს თვალებსაც დავცინო ჩუმად,

და შემიძლია მაგ სილამაზეს სულაც ვქირდავდე,

და მე ხმაურით წაგიკითხო ლექსი და ხოტბა,

ისევ მოვა თოვლი...

მიყუჩდება გულში დარდი...

მერე, ისევ გიპოვი და

გეტყვი,

როგორ შემიყვარდი...

ვიცი,

ისევ მოვა ფიქრი...

წლები, შენს სიყვარულს მომთხოვს...

სუსხი დამიბერავს. ვიცი...

ისევ,

გამეტებით მოთოვს...

ვიცი,

ისევ მოვალ, დაღლილს...

ამოგიშრობ ცრემლებს კოცნით...

თოვლს,

სახეში შემოგაყრი...

შენ იქნები, ისევ მორცხვი...

ვიცი,

მე შენში მიყვარს შენი ღიმილი,

გული სავსეა დიდი ტკივილით,

მე შენში მიყვარს შენი თვალები

და შენს თვალებში ცისკრის ალები,

მე შენში მიყვარს ლამაზი ბაგე,

შენი ცრემლებიც და შენი სახე,

მე შენში მიყვარს, რაც შენ არ იცი,

შენს წუხილს შენზე მეტად განვიცდი,

მე შენში მიყვარს უმანკოება,

გამორჩეული უბრალოება...

მოგნატრებიათ? მშვიდ საღამოს ზეცის ყურება
ვარსკვლავებს შორის დაკიდული ნახევარ მთვარე
მე განმიცდია მონატრება სიმშვენიერის
და მიტირია მონატრებით აღვსილსა მწარედ

ო,ყველაფერი ისე იწყება,

როგორც პირველი შეგრძნებით თრობა,

როგორც პირველი გამოფხიზლება.

იწყება,როგორც გზნება გზნებათა,

როგორც პირველი აზრის ძიება,

როგორც პირველი შეცოდება და

როგორც პირველი მონანიება.

ისევ ამოჰქუხს ცეცხლი გულიდან,

ისევ იწყება თრთოლა სულისა,

როგორც პირველი სიყვარული და

პირველი ხილვა სასწაულისა!

ისევ იწყება არსის აღმომჩენ

ფიქრის ფარფატი...სად არის ბოლო...

რომ ახლა ვიწრო ოთახის კედლებს,
მარტოდ მდგარ სკამზე წიგნების გროვას,
სულ აღარ ახსოვს წვიმების ნედლი
თითები, როგორ შრებოდა გულის

პირამდე ასულ აგვისტოს ხვატში
და ჩვენს ოცნებებს სიზმრებში ფენდა:
წითელი... ლურჯი... ყვითელი... შავი...
მერე კი დღეებს სულ უფრო ლეგა