ყველა წამი შენთან ერთად ნატარები;
მახსენდება:სულ მახსოვხარ - არ მთავრდები
დრო მოვა და უფრო მაგრად ჩაგიხუტებ
შენ ჩემი ხარ ამ გულით ხარ ნატარები.

შენ რომ შემხვდი სწრედ მაშინ დავიბადე
იმ წუთამდე მოჩეხილი მქონდა ფრთები
და აპრილის მწვანე წვიმაც დავინახე
გაზაფხულც ჩემში შემოვიდა შენით.

დღეები მიქრიან, უშენოდ...
ვბერდები...
დაღლილა ფიქრები ცბიერი წარსულით,
უკან რომ დაგდევდი ქარივით, ვჩერდები...
ვერცხლისფერ სამოსში და უკვე,
ზრდასრული...

ჯერ არ ვიცი,
სად წამიყვან...
რომელ კლდეზე გადამკიდებ...
მომარიგებ წუთისოფელს,
თუ... სამყაროს გადამკიდებ...

მე აღარ ვარ,
ამ სხეულში
შენმა სულმა დაიბუდა...
გული ბორგავს და სათქმელი
მეც თევზივით დამიგუბდა...

ჩვენს შორის ათასი, ათასი „გელი"- ა,
მანძილსაც სევდიან მეტრებად დავითვლი,
ახლა, ხომ ჩემს ლექსებს სულ სხვები ჰყვებიან,
შორს ხარ და ზღვის თავზე ვარსკვლავებს დარაჯობ...

ათასი ან მეტი წამია ჩვენს შორის,
სევდის სიმფონიას დაუკრავს მაესტრო,
გული მონატრებას ჯერ ვერ შევაჩვიე
მინდა მოხვიდე და ფიქრებით გაგენდო...

რა საიდუმლოს ატარებს წვიმა...
მოდის და მოაქვს მტირალა სევდა,
სულ დაინამა ცრემლებით მინა,
ჩემსავით ისიც სველ ლექსებს წერდა...

დამძიმებული წვიმით და დარდით,
ლექსების ბედი ასე წყდებოდა,
ზედ აბიჯებდნენ ნაბიჯით, მარდით...
ოღონდ ფეხი არ დასველებოდათ!

შენი ლამაზი ხმის ჰარმონია
ყურში ჩამესმის მე გამუდმებით.
შენი სახელის ყრუ მელოდია
გულის სიღრმიდან ნაზად მომესმის...

და აღარ შემწევს იმისი ძალა,
რომ კვლავ წარმოვთქვა შენი სახელი,
მე ვეღარ შევძლებ ამის დამალვას
და ამიტომაც გიძღვნი ამ წერილს...

შენ სტრიქონებს მოვეფერო მინდა,

დამიწერე სულ პატარა ლექსი,

შენი მშვიდი თვალებივით წმინდა.

დამიწერე,რომ ცრემლები მშვენის,

რომ შენს გულშიც უჩემობა წვიმდა,

დამიწერე,რომ ლექსი ვარ შენი,

რომ სიცოცხლე მხოლოდ ჩემთვის ღირდა...

დამიწერე სულ პატარა ლექსი,

შენი მშვიდი თვალებივით წმინდა..

რისთვის და რატომ ვერ გაგიგია,
რომ სიცოცხლესავით შემიყვარდი!
და თუ უსაშველოდ კეკლუცი ვარ,
გთხოვ, რომ მაპატიო, ჩემი ხათრით!

რა ვქნა, ჩემს თავსაც კი ვეპრანჭები,
რა ვქნა, პირველ რიგში ქალი მქვია,
მაგრამ ჩაკეტილი სხვისთვის გული
შენთვის სულ ბოლომდე გამიღია!