იყო ცხრა ოქტომბერი.

მაგრამ თვალმა დათვალა

მზე ბევრი და ცხრათვალა.

ო, მზით გადანაცარო,

ცხრა მუხა და ცხრა წყარო.

რუსთაველი - ხანია,

ისიც ცხრა ანბანია.

ვნება იყო ღვარული

ჩემი ცხრა სიყვარული.

ოდეს გნახე, ლომფერი

თუ დრო არის, დროს ისევ შენ შეჰფერი.

და ვით ქრისტემ გალილეა აირჩია,

მე თბილისი ავირჩიე ბებერი.

მაგრამ ქრისტეს გოლგოთა ხვდა წილადა.

მე კი ჩვენი დამიფარავს მთაწმინდა.

მანდილი ჩანს ისევ იმ მანდილადა,

შხამსაც შევსვამ შენგნით მოწვდილ სასმითა.

რიდეების სეზონი;

გაჩნდნენ ორხიდეები

ყოვლად უმიზეზონი.

ლაჟვარდების კიდეო,

დაბურულო ზმანებით,

ლურჯო მონტევიდეო,

ვიწრო ხელთათმანებით;

სულში ნისლის ტბებია

და ქაოსის მხატვარი,

სადაც ვეღარ თბებიან

ცას ტყვიისფერი ღრუბელი მოსავს.

ტყე განიძარცვა და მის კალთებზე

ფრთხილი გველივით ნისლი მიცოცავს.

სწუხს არე-მარე, კვნესის მიდამო,

ხმა ჩაწყვეტილად ზუზუნებს ქარი...

და მის ქვითინში მე ჩემის ყრმობის

აუხდენელი მესმის ზღაპარი.

გაჰქრა ზაფხული... წავიდა ის დღე,

როს მეორე დღეს შვებით ვხვდებოდი,

მე ყვავილები მესიზმრებოდა,

და მე ყვავილებს ვესიზმრებოდი.

ეხლა კი ბნელი შემოდგომის დღე

მთვარით მონამკედარი:

ხევით ხევზე, მთიდან მთაზე,

ეშურება მხედარი.

ფეოდალი ძველისძველი,

მეფეთ შთამომავალი,

ვისიც იყო მთა და ველი

და კოშკები მრავალი,

ახლა მიჰქრის, იგი მიჰქრის,

მერანს ცეცხლი ედება.

არა! ეს გზა არის ფიქრის,

ყველგან რომ ეხეტება.

ნანგრევს იქით, კოშკებს იქით,

სიზმარიც კი მკრთალია.

ეს შრომაა ლალის ჭიქით...

რა დროს ფეოდალია!

შრომით მოველ, შრომით წავალ,

მხოლოდ შრომა ამიერ,

და გზები გავლილი

გულისტკივილით მაქვს

ყველა შესწავლილი.

ადის მწვერვალზე თუ

ჭაობში ეფლობა -

ერთი ნიშანი აქვს: