ავტომობილი კრიალა -

დილამ ასფალტის სარკეზე

ნავივით გაისრიალა.

აგერ მზის ამომთოვრება,

მაღლა ღრუბლების გარდავლა,

მან ერთი ჩემი ცხოვრება

ათას წელს გადაამრავლა.

გადაამრავლა, უმალი,

მსგავსი წუთისა, ჩრდილისა,

და მესმის ხმა იდუმალი:

წამოდექ, ძეო დილისა!

ო, ძეო დილის! აწ განვლის

გრძნობა სიბნელის ნაფლეთის

აღმოსავლეთის, დასავლის,

ჩრდილოეთის და სამხრეთის.

მზემ, ხმალი რომ არ დაკიდა, -

რაც ფერებია, რაც დავლა,

აქ არსენას ნაბდის გაშლას გრძნობენ მიდამოები.

ობობას ქსელს გამოფრენილს გარს იხვევენ ჯაგები,

გორაკები, ბანაკები, დაბა-აგარაკები.

შემოდგომამ ყველაფერი შესძრა ხელშეუხები -

წრიალებენ, გრიალებენ, მქუხარებენ მუხები!

როცა მესმის, რომ გახსოვთ ჩემი ძველი წიგნები.

თქვენ ჩემს საღამოებზე უგულწრფელეს გაგებით

მოდიოდით ყოველთვის თქვენი ამხანაგებით.

სად არიან ისინი? თუმც...რა საკვირველია:

ბინდბუნდი საზიზღარი რკინიგზის სადგურის,

აგზავნის სადღაც კუბოებს - ვაგონებს

და მათი კივილი იმ დღეებს მაგონებს,

როდესაც ამ გზებზე გაეკრა ვაება...

თითქოს ზღვის პირას თივას თიბავდე,

ვინა სთქვა შენი გარდაცვალება,

არა, უთუოდ დღეს დაიბადე.

მიდიხარ, აღარ დაგემდურება,

არც მიწიერი არც ზეციერი,

ვინა სთქვა შენი უბედურება,

არა, დღესა ხარ შენ ბედნიერი.

მიდიხარ, ტკბილი გქონდეს მგზავრობა,

სხვა ბინა მარად იყო ზღაპარი,

ვინა სთქვა შენი მიუსაფრობა,

არა, შენ ჰპოვე თავშესაფარი.

მიდიხარ, შენს ბედს ბევრი ინატრებს -

ბედნიერს, ბედი სხვა არსად არი,

მახვილს ვფერავდი,

შენ კი გქონდა დღეთ სიზმარი

ფერად-ფერადი.

მიყვარს ამ ხმის გაგონება,

რადგან ვერრათი -

ვერ წავშალე მოგონება

ფერად-ფერადი.

შემიყვარდა ეგ ხმა ტკბილი

ბედისწერამდი,

სად არ დამდევს მისი ჩრდილი

ფერად-ფერადი.

იყოს ისე, როგორც დარჩა,

ამიერამდი,

ჩემთვის-ძონძი, შენთვის-ფარჩა

მოსწყენია საწყალს ცაზე, უიმედოს, ფერმილეულს.

არ შევნატრი ყომრალ ღრუბელს, ცას რომ ფარავს ფრთა-ტივტივა,

ასტკივდება ხოლმე გული და ცრემლები სცვივა, სცვივა.

მე ზღვის ტალღას არ შევნატრი, კლდის ნაპრალს რომ ეტმასნება.

მას ხომ გული აღარა აქვს, აღარა აქვს ცეცხლის ვნება.

მიყვარს მარტო ქარიშხალი თვალუწვდენელ ზღვიდან ზღვამდე,

ზღვიდან ზღვამდე, ციდან ცამდე თავისუფლად მონავარდე!

შეკრთა, დაიბანდა...

ცად კი ერთი კასრის მსგავსად

მთვარის დისკო ჩანდა.

მგელმა ბატკანს ჰკითხა: - კასრის

მსგავსი რაა გარეთ?

ბატკანმა თქვა:- ჩემის აზრით,

ცაზე ბრწყინავს მთვარე...

მგელმა ბატკანს (რა გგონიათ?)

გაჰკრა კბილი ბასრი:

- როგორ ბედავ, იქონიო

ამწვანდება ტყე-ველი,

გაიშლება ყვავილი,

სურნელების მფრქვეველი;

გაცოცხლდება დაფნარი,

მთის მწვერვალი, ტყის პირი,

და დაივლის ნარნარი

გაზაფხულის ზეფირი.

წყნარი სევდა მეწვევა,

წამიღებს სიმთა ჟღერა;

ნისლით გამოერკვევა

ჩემი გულის სიმღერა.

ქვებს, ბალახებს დაატკბობს

ჰანგი თავისებური,

მკაცრი - მაგრამ ლამაზი,

ნაზი - მაგრამ ველური.

როდი მიყვარს, გულისთქმა

თუ ნაღველს არ ერევა,

ათას ხმაში ჩემი ხმა

შემოდგომისგან ალისფერ-ჟღალი,

იფნის შოლტივით მოქნეულ გზისპირს,

გზაჯვარედინზე, დგას ნეკერჩხალი.

იქ მდგარი ეტლი და ნეკერჩხალი

მთაზე აღმართულს შესცქერენ უძოს,

შემოდგომაა, გასცდა მერცხალი

სალოცავად მდგარ მხევლებს უძეოს.

ხე აღმოსავლით შესცქერს სამხრეთის

კორდებს, რომელთაც სიყვითლე შვენის,

სადაც ღუღუნი დგას, როგორც მტრედის,

ისე ხევის და ელექტროდენის.

დუმს ნეკერჩხალი. მან ახალ-ახალ

მოვლენების წინ ბევრი იცადა.

ისევ სავსე ვარ მზით და ვნებებით,

გაჩნდნენ ნათელი თებერვალები,

ახლა მცხოვრებნი მოგონებებით.

მათში აფეთქდა სიოს სისინი

და სამუდამოდ ატყდა იებად,

ო, გაუმარჯოს, გრძნობენ ისინი,

სადაც ჰაერი ზღვის ფერისაა.

ის წაიყვანა იქ ფანატიზმმა,

იქ ხომალდები ჰომერისაა.

იყო ფიქრები ასე სხვადასხვა.

ახალგაზრდობის იყო ეს ვადა.

ოქროს დროებამ იგი გადასვა

იქ, სადაც ძველი არის ელადა.

ის სიყმაწვილე აღარ მოვიდეს,

დროთა სიავეს მიაქვს ფაფარი, -

ერთად ვთარგმნიდით მაშინ ოვიდეს,

შენ წიგნი გქონდა და წინსაფარი.

გამოიცვალა ის ზნე და ჰავა.

შავი არშია დღეებს ავლია.

ზღვაზე ზვირთები მოვა და წავა,

იმგვარადვე მდევ... იმგვარადვე მკლავ.

ო, როგორ მომწყურდი! მწუხარეა დღე.

იმგვარივე ცა. იმგვარივე ხე...

იგივ ქარი დაჰქრის. იღუნება ბზა.

იმგვარივე მზე. იმგვარივე გზა.

ძლიერ... ძლიერ... ძლიერ... ვეტყვი ზენა ქარს

იმგვარივე ხმით იმგვარსავე ზარს.

ანდა რას ნიშნავს ნეტა:

ისე არ გავა ღამე -

არ დამენახვოს დედა.

შუბლზე მეხება ხელით

და ვგრძნობ, ცივია ტილო:

“შვილო, შუბლი გაქვს ცხელი,

რა გემართება, შვილო!”

იმ სამუდამო მხარეს,

ალბათ შენ ჩემზე სწუხარ,

დარდს ნუ ეძლევი მწარეს,

არ წაქცეულა მუხა.

არაფერია! მღვრიით

დე ირეოდეს მუმლი,

მაინც ხომ ცოცხლობს ტყვიით

იბობოქრე, მე რა უნდა დამაკლდეს!

პიტალო კლდეს რას დააკლებს ზღვის ტალღა,

რას დააკლებს ზვირთი გამობრძმედილ კლდეს?

ბევრგვარ გრიგალს გადუვლია ჩემს გულში,

ბევრს ქარიშხალს ურბენია ქვითინით...

ბევრი ტალღა აღტყენილა გარშემო,

დავუსჯივართ შურით, ეკლის გვირგვინით.

ბევრჯერ ჩემი იალქანი დაშლილა,

არ მჯეროდა თუ სადმე გამიყვანდა,

ბევრჯერ, ბევრჯერ მწარედ ავტირებულვარ,

როცა შველა არსაიდან არ სჩანდა.

და მღელვარე გაზაფხულზე ძილს მიეცა ველ-მინდორი.

თოვლის ფიფქით შეიმოსა ნაძვი, ტოტებდახლართული,

და მღელვარე გაზაფხულზე, გაიყინა ნაკადული.

გაიყინა ცის ლაჟვარდი, გაიყინა ქვეყნის გული,

და, მღელვარე გაზაფხულზე, ტყე გარინდდა დაბურული.

სად, სად გაჰქრა მშვენიერთა ყვავილთა და ფოთოლთ კრება,

თითქო სძინავს.

და ბრინჯაო - ბავშვის ტანი -

მზეზე ბრწყინავს.

მებადური მოსდევს ბადეს,

ჟრჟოლავს წყალი.

აღტაცებას ბავშვში ბადებს

თევზთ ფართხალი.

გაქანება და დაცემა

ისმის მისი,

ისმის მისი აღტაცება

და კისკისი.

ნაპირებზე თეთრი ნავი,

ხედავს კარვებს,

როგორ არხევს წყალს ნიავი,

გულს იქარვებს.

იღრუბლება ეფირები

ნისლით მთებზე.

“მგონი, ავდარს ეპირება!” -

სწუხს მეთევზე.

ქლიავისფრად შლილნი ფრთანი

აღმართე ძეგლი, ელოლიავე...

ვარდებით მორთე, მოაიავე,

და... უცებ ანგრევს ჟამთა სიავე.

სდარაჯობს მტერი მშვენიერს ყოველს,

ჩუქურთმათ მჭრელსა თუ ფარჩათ მქსოველს,

ვარძიას, გეგუთს, თუ სვეტიცხოველს

ზედ დასტყობია ჟამთა სიავე.

ღრუბლებში ლალი იღვრება მნათის...

აგერ ნანგრევი ჰგონებს მარადისს,

ნანგრევებში კი იდუმალ დადის

იმ გარდასულთა ჟამთა სიავე.

ხალხში სიცოცხლე აღვიძებს გრძნობებს,

იშუშებს ომისმიერ ჭრილობებს