ნუ ელი, რომ ჩემს ლექსებში მოვა წვიმა
და უნაზეს ოცნებებით დაგასველებს...
ცელიანმა კაცმა თუკი გამიღიმა
მხოლოდ შენი მონატრება გამაჩერებს...

ვიცი, თუმცა, ამ ლექსებით იხიბლები,
უჩემობას არასოდეს მაპატიებ...
მაინც შენი მიხსენებენ ოფოფები,
ჩემი ვნება სხვას ვერავის დავაწიე!

მე დღესაც,
შენი ფიქრი მიმონებს...
სიზმარში ღამე კარტებს გამიშლის...
მე ყოველ დილას,
შენთვის ვიგონებ...
გული თავისას მაინც არ იშლის...

გამომყევით ამ თავსხმაში ოცნებების
და თუ თქვენი თვალების არ მომერიდა
იქნებ შევძლო, ჩაგჩურჩულოთ მოფერებით –
ქალბატონო... ბოდიში და... მყვარებიხართ...

მე გეუბნები: შენი თვალები
მწველია ისე, ვით მზე თაკარა.
შეშინებული შენ იმეორებ:
- ოღონდ აქ არა! ოღონდ აქ არა!

მე ვნატრობ: მინდა ვიყო ის სიო,
მაგ თმათა რხევამ რომ გააქარა.
შენ ნერვიულად ისევ ჩურჩულებ:
- ოღონდ აქ არა! ოღონდ აქ არა!

უდაბურ უდაბნოს ქვიშიან ქარებით სიგიჯე ამიტანს...

სფინქსის მდუმარებით მომაჯადოვებელ თვალების ტყვეობით,

მივალ და აგიგებ, ნაქებ და ნადიდებ მზისფერ პირამიდას.

ნილოსის ტალღებში, მზისფერი ქაფიდან იშვება ვენერა...

მერე რა, რომ ერთ დროს მავანნი უმღერდნენ მერის და შაგანეს?!

ზეცას შეაქანებს შენი სისადავე! სხვისი ხარ? მერე რა?!