ახლა სხვისი ხარ გამიფრინდი ჩემო ფერია,
მეც ეული ვარ, დასაკარგიც არაფერია
და ახლა მინდა გაგიმხილო მეც ჩემი დარდი,
დღეს შენ გაიგებ ჩემო კარგო როგორ მიყვარდი...

შენსავით მხოლოდ გრიგალი დაჰქრის,
ფოთლებთან ტანგოს ცეკვავს და ვერ ვცნობ,
მე მიყვარს შენი ცრემლები შაქრით,
სუნამო, ყელი და თხელი თეძო.

შენსავით ხატზე ვილოცე გუშინ,
სიზმარში წარმართ ღმერთებს შემწირეს,
ჩემი ადგილი ჩემსავე გულში
არ მაქვს და შენშიც უნდა შემცირდეს.

მწველი ფიქრები შემაჩვიე, როგორც ლანდები
და ემსგავსები გაზაფხულზე მოვარდნილ მეწყერს,
ჩემში შეგინდობ ყველა ცოდვას…
მერე გაქრები…
დიდ მონატრებად მოგიძღვნიან უნაზეს ლექსებს…

ტკივილს...

გავუყვები ღამით ქუჩას და ავხედავ სავსე მთვარეს,

ცას ვარსკვლავი თუ მოწყდება, ჩუმად ჩავიფიქრებ

რამეს...

ვინ რა იცის, როგორ ვცხოვრობ, რად ვიღიმი მუდამ ასე...

არ იციან ჩემი გული ტკივილით თუ არის სავსე,

მე რომ მუდამ თან ვატარებ განწყობას და ლამაზ ღიმილს,

ვერ ხვდებიან, რომ ღიმილი მალავს ჩემი გულის ტკივილს...

როცა ფიქრები შენ არ გეკუთვნის,
როცა აზრები გადართულია.
როცა ვერ ხედავ და გენატრება,
დარაბებს მიღმა გაზაფხულია.

როცა მოყვასი უბედობისგან,
თითქოს ცხოვრებით დაჩაგრულია,
დაიმახსოვრე როცა შეხედავ,
დარაბებს მიღმა გაზაფხულია!

ცამდე აღმართული გუმბათიდან
ფრთხილად დაეშვება სხივი,
ჩამოფარფატდება ანგელოზთა
ფრთებით გადაბმული მძივი.

მიმოიბნევიან მთელს ტაძარში,
მიმანიშნებელნი ერთის,
ყველა შესამკობზე ძვირფასია
წმინდა სამკაული ღმერთის.

ალმოდებულ მიწას ენთო ჯრუანტელი,
ნაქანდაკარ, ბროლის თითთა შეხებით,
მის წყნარ მზერას მოსცვივოდა მზის ფანტელი,
გარეთ მისებრ ჩურჩულებდნენ ვერხვები...

წელს რომ ერტყა, ეს არ იყო სხვა სარტყელი,
ერტყა ზეცის შვიდი ფერის ქამარი,
მტრედის ღუღუნს გამოსცემდა თეთრი ყელი,
საქართველოს ავედრებდა თამარი...

დღედაღამ ვფიქრობ,სიზმარშიც ვფხიზლობ,
ჭეშმარიტებას არა აქვს სიტკბო,
ვინ ვართ,რა გვინდა,მომავალს ვისპობთ,
ჩვენივე ხელით კუბოებს ვიწყობთ!

იმის მაგივრად,რომ ჩვენი ბედი,
ჩვენ თვითონ შევქმნათ და ჩვენი ხელით,
დიპლომატები დარბიან ხვეწნით,
ჩამოეწელათ ღაბაბი წელვით!