და დრო თავს იკლავს ,ვნებააშლილ ქალწულის მკერდში,
რემარკისეულ ბებერ “კალვადოსს” ღრუბლებით დავლევ,
შემიყვარდება ნიკე ქალღმერთში.

თავდახრილი ეს ცხოვრება მხოლოდ იმ ერთს მიანება.
როცა იგრძნო დატანჯულმა მისი სითბოს მხურვალება
ტუჩი დაშრა და მოუნდა მისი ბაგის მწყურვალება.

და როცა ვარდს შეუყვარდა მისი ეკლის მკერდზე ჩხვლეტა,
თითქოს გულზე სისხლის წვეთი უნებურად დაეწვეთა,
ტკივილს იტანს, მაგრამ თვალზე გადაეკრა შავი ნისლი,
მგლოვიარეს რას უშველის დანთხეული ტანჯვის სისხლი.

მეც არ ვიცი, ალმასი ვარ, ლალი ვარ
დაკარგული ძველი ნატვრისთვალი ვარ,
თუ წარბებად შავის კალმით ნაწერი
საიათნოვას მუხამბაზის პწკარი ვარ, -
და თითების საალერსოდ ასხმული
მძივად ვწევარ, - შავი მინანქარი ვარ!

სიყვარული ადამიანივით სახლდება ჩვენში... ანგელოზივით თბილია მისი გამოხედვა..

-მხარზე დამეყრდენი,,შენი დარდი ჩემთან დატოვე და იყავი ბედნიერი'''

გამიღიმა,როგორც ყოველთვის..

... მიხარია უბრალოდ...მისი სუნთქვა,ისეთივე უსასრულოა და იდუმალი,როგორც თავად სიყვარული...დევკაცივით დააბიჯებს და ღრუბლები ხელის გულზე იფანტებიან...

ქალი ხარ, ნაზი იების მსგავსი.
ჩემთვის ხატებას რომ უტოლდები.
დარდით ნუ მოსდე მაგ ჩვილ გულს ხავსი.
არ მოამტვრიო სხეულს ტოტები.

შენს სილამაზეს შევასხამ ფრთებს და
მერე თუნდ გავქრე, სულ დავიფერფლო.
შენი დალოცვა ყოველ წამს მსდევს და
არ მსურს უშენოდ რომ გავიდეს დრო.

აქ, ამ ქუჩებში, დადიოდა, როგორც სიზმარი
(საქართველოს ცას აქ ეტრფოდა მისი ოცნება),
ჩამოხეული, ტანმაღალი, მარად ხიზანი,
მარტოდენ გული და ბაჯაღლო პატიოსნება.

შენ კი დახედე რა გაცვია?

თეთრი აკაციის ყვავილივით

მკერდი დაგხატვია საკინძესთან

ქალო ნუ თამამობ ასე ძლიერ

სადმე ნაბიჯი არ დაგიცდეს და...

მისი მოჭუტული მზერის იქით

იცი რამოდენა ალებია?

წადი შემოისხი რამე კიდე

თორემ ნახე უკვე ქარებია

წვივთან შემომძვრალი ნიავქარა

კაბას აგიწევს და გაგაციებს...

მე რას მეპრანჭები დალოცვილო?

მაგრამ სიზმარი მალე დამთავრდა,

დიახ სიზმარი, თორემ შენს სახეს

ცხადში ვერავინ ვერ დახატავდა!

გულგამგმირავი შენი თვალები,

რომელსაც თითქოს სივრცე მიაქვსო,

სხივთაფენაში დაუმარცხები

ვერ დაგხატავდა თავად პიკასო!

სილამაზის და მშვენების ქალღმერთს

შეშურდებოდა თუ კი ნახავდა

შენში აღბეჭდილს ღვთიურ ხიბლს ამდენს

შენ ვერც დავინჩი ვერ დაგხატავდა!

შეუდარები შენი ღიმილი,

ვინმე არსებობს არ მოსჭრას თვალი?

თუ დაგვჭირდა ძველებურად გავმგელდებით,
ქართულ დროშას ვარსკვლავებში ავიტანთ,
სიკვდილშიაც ლამაზი ვართ ქართველები,
სილამაზეს საფლავებშიც ჩავიტანთ.

ქართლის გულო,ნეტა როდის გამრთელდები,
მომხვდურებმა ასე როგორ გაგთელეს?
ღმერთსაც უყვარს დალოცვილი ქართველები
და ეს მიწაც ღმერთმა მოგვცა ქართველებს.